P.Lobo Neemt Afscheid v. Schiedam en Den Haag Zuid

Wij zijn allemaal pelgrims onderweg. Wij komen veel mensen in onze pelgrimstocht tegen, die ons leven inspireren en bemoedigen. Er komt vaak een moment waar wij afscheid moeten nemen. Afscheid is vaak niet leuk. Na 2 en half jaar  dienst in de parochie de Vier Evangelisten moet ik verder met mijn pelgrimstocht. Ik ben afgelopen jaar door mijn provinciale overstegevraagd de communiteit in Breda Noord te gaan versterken. Mijn eerste reactie was neen. Ik was zeker op dat moment niet bereid om een nieuwe uitdaging aan te gaan. In gebed, en na veel overleg, heb ik gemeend dat ik op het verzoek van de provinciaal moest ingaan. Het duurde maanden om deze weloverwogen beslissing te nemen. 

De redenen om aan dit verzoek gehoor te geven zijn verschillenden.

In de kerk en door de Kerk heb ik mijn priesterroeping ontvangen en ik heb daar met vreugde op geantwoord. Als de Kerk en namens de congregatie de provinciaal, mij nu roept voor een nieuwe functie, dan moet ik daar serieus over nadenken. Ik heb tijd gekregen om erover na te denken en er voor te bidden. Ik kan natuurlijk tegen de provinciaal zegen: Ik wil niet, ik heb geen zin. Dan denk aan aan de woorden van iemand: dan moet je maar zin maken. Een priester is een medewerker van de congregatie en staat in dienst van de Kerk. Een priester staat niet in dienst van zichzelf. Gehoorzaamheid aan God en aan de congregatie is het allerhoogste in een religieuze leven. 

Maar ik moet daardoor wel veel loslaten en afscheid nemen van mensen die mij zeer dierbaar zijn en van een omgeving, een plekje op aarde, waar het goed wonen is. Loslaten wat je lief is, doet pijn. Mijn ervaring is: wij hebben niets blijvends in deze wereld. Ik heb in de parochie heel veel meegemaakt en geleerd van vele leuke mensen. 

Als lid van de SVD communiteit zal ik deelnemen in een team van de Augustinus parochie met vier geloofsgemeenschappen. Het wordt een nieuwe uitdaging. Ik neem de herinnering mee. Ik wil niet achterom kijken. De toekomst ligt voor ons en ligt in Gods hand. Wat achter ons ligt is voorbij en komt niet meer terug! Ik wil niet zijn als de vrouw van Lot, die omkeek en in een zoutpilaar veranderde. Klamp je niet vast aan wat vroeger was, aan het oude, want je raakt versteend!

Tegen u kan ik alleen maar zeggen: Blijf Jezus Christus trouw, blijf de Kerk trouw. Wees positief, wees opbouwend en laten we ons kruis manmoedig dragen. Een kerk die bidt, een kerk die sacramenten viert, een kerk die dient. 

Ik wens u allen van harte Gods zegen toe.  Straks bent u van harte welkom in Breda Noord. Moge de vrede van Christus, de vrede die Christus is, altijd met ons zijn.