Hubkeszegening in Teteringen en Breda – Oost
Op de feestdag van St. Hubertus worden in de vroege ochtend bij onze bakkers in Teteringen en Breda-Oost de traditionele “Hubkes”gezegend door paters Bert, Richard en Edmund onder de leiding van Anja Wauben. Van oudsher is Hubkes beschermend tegen hondsdolheid. En in onze dagen? Een moment van bewustwording. Ons kan van alles overkomen. Er liggen veel gevaren op de loer. Het eten van een Hubke laat ons daarvan bewust zijn. Hieronder is het levensverhaal van heilige Hubertus. Op veel plaatsen in België en Nederland wordt begin november de Heilige Hubertus gevierd. De heilige Hubertus leefde in de zevende eeuw. Vooral het verhaal wat aan zijn bekering verbonden is, spreekt tot de verbeelding. De adellijke jonge kerel leidt aanvankelijk een heel werelds leven. Zelfs op Goede Vrijdag, een dag waarop iedereen denkt aan het lijden en de dood van onze Heer Jezus Christus, ging Hubertus jagen. Hij kwam een groot hert op het spoor en ging er achteraan met zijn honden. Net op het moment dat hij het dier wilde neerschieten, keerde het dier zich naar hem toe en zag hij een lichtend kruis tussen het gewei van het hert. Hij hoorde een stem die hem zei: “Hubertus, waarom verdoe je je tijd met dit soort bezigheden ? Van nu af zal je niet meer dieren vangen maar mensen”. De stem zei hem naar de heilige Lambertus van Maastricht te gaan. Het zou het begin zijn van een compleet nieuw leven. Hubertus zal uiteindelijk zijn leven omkeren, hij zal priester en bisschop worden van Maastricht. Hij zal de geschiedenisboeken ingaan als de bisschop die de bisschopszetel van Maastricht naar Luik heeft gebracht. Hij verkondigde het geloof in Brabant en in de Ardennen, in het zuiden van Nederland en in België dragen heel wat kerken zijn naam. Wat er precies waar is van dit verhaal weten we niet. Maar de centrale boodschap ervan is dat op sommige momenten van ons leven ons iets kan gebeuren, wat het dan ook is, dat een andere wending aan ons leven kan geven : een leven meer overeenkomstig de menselijke waarden en die van het Evangelie. Dat overkwam St. Paulus. Dat gebeurde met Ignatius van Loyola, alsook met Bisschop Romero van Sto. Domingo of met Moeder Theresa van Calcutta. Kennen wij wellicht ook van die momenten in ons leven en hoe hebben we daar op gereageerd? In onze streken is het een oud gebruik om brood te zegenen op het feest van de heilige bisschop Hubertus. Het verhaal gaat terug op een legende dat de heilige Hubertus eens een kluizenaar had genezen van hondsdolheid door hem een brood te geven. Het brood wat gezegend werd op de feestdag van de Heilige Hubertus aten mensen om die gevreesde ziekte niet op te lopen of allerlei andere aanslagen op hun gezondheid. Sommigen zullen dit zien als een soort bijgeloof, anderen zullen zich afvragen of dat nog iets is voor deze tijd. Het zegeningsgebed over het brood dat op het feest van St. Hubertus wordt uitgesproken, wijst ons naar Jezus die brood vermenigvuldigde en het aan duizenden mensen liet uitdelen. Het wijst ook op het Laatste Avondmaal toen Hij brood nam, het zegende en het aan zijn leerlingen uitdeelde zodat zij het ware leven konden ontvangen, het leven dat werkelijk gelukkig maakt. In dat zegeningsgebed wordt gevraagd dat door onze levende relatie met Jezus, het Levende Brood, onze echte honger mag gestild worden, dat we sterk mogen staan om te kiezen voor alles wat Hij van ons verlangt en dat we beschermd mogen zijn tegen alles wat ons kwaad kan doen. In dat gebed wordt ook gevraagd dat we niet alleen voor onszelf zouden leven maar ook delende mensen mogen zijn door onze solidariteit en meeleven met andere mensen in het bijzonder degenen die het moeilijk hebben. Moge de traditie van het zegenen van het brood op het feest van St. Hubertus ons deze evangelische waarden in herinnering brengen en ons helpen daarnaar te leven.
P. Bert Wooning svd |