IN MEMORIAM BROEDER DIRK MOOIJ SVD

Theodorus Petrus Mooij (roepnaam Dirk) wordt geboren op 28 juli 1925. Hij is de vierde uit een gezin van 4 jongens en 2 meisjes. Zijn ouders zijn Petrus Mooij en Alida Rood. Van de 6 kinderen is nu alleen zijn zus Bora nog over. Vader is timmerman en elektricien en tevens kassier van de plaatselijke Bank. Na de lagere school volgt Dirk de tekenvakschool en de opleiding elektrotechniek. Hij gaat dan bij zijn vader in het bedrijf meewerken.

Een van zijn broers en diverse ooms en neven van de familie zijn priester. Daardoor voelt hij zich tot het religieuze leven aangetrokken. Op 5 november 1952 meldt hij zich in Teteringen om broeder te worden. Na twee jaar noviciaat in Deurne (mei 1953 – mei 1955) legt hij op 8 mei de geloften af, waarmee hij zich bindt aan de SVD. Hij krijgt de naam ‘Hieronymus’. Men heeft gauw in de gaten dat hij technisch goed onderlegd is. In al onze huizen wordt hij ingezet om elektrische en andere problemen op te lossen.

Het is om die reden dat hij in 1964 voor één jaar wordt uitgezonden naar Congo. Hij wordt gevraagd om een technisch project in Bandundu af te maken. Als dat klaar is blijkt er ook op andere staties van alles te doen te zijn. Uiteindelijk komt het er op neer, dat Dirk op alle plaatsen wordt ingezet waar de SVD werkzaam is, een gebied zo groot als België. Dat ene jaar wordt feitelijk anderhalf jaar. In 1968 laat hij weten graag nog voor twee of drie jaar terug te willen gaan, maar vanwege de moeilijke situatie in het land wordt hem dat afgeraden.

Als hij in 1966 terugkomt in Teteringen is er veel gebeurd. Een aantal van de studenten heeft afscheid genomen. Hij heeft goed contact met hen en dat is met menigeen tot nu toe zo gebleven. Hij rijdt met het busje naar het GIT in Tilburg en geniet van de door de studenten georganiseerde Zonnebloemweken. Hij noemt ze ‘supersociale ontmoetingen met zieken’. Het ergste vindt hij dat de laatste studenten in 1970 het missiehuis verlaten. Deze Exodus met als gevolg een half leeg huis beleeft hij als een dieptepunt.

Maar het leven gaat verder. Het missiehuis wordt omgebouwd tot KBO. In 1973 krijgt het de naam ‘Zuiderhout’ met als directeur Dhr. Wouters. Dirk wordt hoofd Technische Dienst. Dat zal hij 12 ½ jaar doen tot hij in de VUT gaat. Grote lof wordt hem toegezwaaid bij zijn ‘afscheid’ op 1 september 1985. Maar als vrijwilliger van Zuiderhout gaat hij onverdroten verder met zijn diensten aan te bieden aan wie zijn hulp nodig heeft. Men moet soms wel eens een tijdje wachten, want ook Dirk kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn. Dat hij als zodanig gewaardeerd wordt blijkt wel uit het feit, dat hij op 29 januari 2008 wordt uitgeroepen tot ‘Vrijwilliger van het Jaar’. In 1973 komen ook 28 zusters Franciscanessen van Etten – Leur naar het KBO. Ze zijn een stuk jonger dan de andere bewoners. Dat brengt weer wat leven in de brouwerij. Hij zegt ervan: ‘een verademing en zegen voor onze louter mannen gemeenschap’. Ook de eerste leek komt er dan wonen.

In 1977 wordt hij gekozen als assistent rector. Dat wordt in ons Generalaat zonder meer aangenomen. Misschien omdat er in de benoemingsbrief geen titulatuur ‘broeder’ werd gebruikt. Bij zijn tweede termijn in 1980 wordt het pas een probleem. Kan een broeder wel assistent rector zijn? Pater Antoon Verschuur schrijft daarover naar het Generalaat in Rome. Het Generalaat neemt contact op met de Congregatie voor de Religieuzen en Seculiere Instituten. Men gaat er van uit, dat deze verlof zal geven. Een lid  van de Generale Raad schrijft dan: ‘Mittlerweile möge Bruder Dirk sein Amt wie bisher versehen’. Maar dan komt er enkele maanden later een brief van pater Heinz Heekeren, dat bovengenoemde Congregatie geen uitzondering maakt en dat de zaak ‘in studie’ is…. Met andere woorden: het mag niet. Het Generalaat neemt geen stappen en Dirk vervult gewoon dat ambt, met of zonder verlof van Boven.

Wat zijn taken betreft: overal tref je broeder Dirk aan. Behalve ontelbare technische klussen is hij ‘hoffotograaf’. Hij maakt foto’s / dia’s van alle feestelijke gebeurtenissen, maar ook van alle jaargetijden rond het huis. Er zijn kasten vol van vele jaargangen. Hij verrast dan de bewoners regelmatig met een kleurrijke presentatie. In het missiehuis zijn z’n fotoreportages prominent aanwezig op de jaarlijkse provinciedag.

Na het overlijden van de zuster-kosteres neemt hij het hele ‘kosterschap’ op zich. Een elke dag terugkerende zorg voor de kapel, die hij met grote nauwkeurigheid vervult. Wonderlijk hoe hij alles keurig voor elkaar heeft op zon- en feestdagen, bij afscheidsvieringen en jubilea en op de gewone weekdagen. Dat heeft ie allemaal in zijn hoofd zitten. Er staat (helaas) niets op papier. Een superkoster.

Maar ook zijn taak als ‘mantelzorger’ mag hier genoemd worden. Hij heeft wat afgesjouwd met rolstoelen en het bewoners naar de zin gemaakt. Twee personen mogen hier met naam en toenaam genoemd  worden: zuster Trix Smits en mevr. Pieta van Haperen. Voor hen beiden is hij een ware Engel. Maar vele anderen zullen dat ook voor zichzelf kunnen beamen.

Dirk als ‘postbode’: elke dag gaat Dirk de post van het Missiehuis en van Zuiderhout wegbrengen. Weer of geen weer, op zijn fiets richting het winkelcentrum, waar de post afgegeven wordt. Op een van die fietstochten komt hij op 28 februari van dit jaar lelijk ten val. Een heupoperatie is het gevolg, gepaard gaande met een voor hem moeilijke tijd van revalideren. Want ‘stilzitten kan ik niet’. De fysiotherapeut moet hem afremmen om zich niet te forceren. Liefst was hij weer op de fiets gesprongen, tegen alle waarschuwingen in. Het wordt uiteindelijk een scootmobiel, die naar zijn mening veel te langzaam gaat.

Vanaf november 1994 is Dirk officieel vrijwilliger in Park Zuiderhout. En natuurlijk hoort hij bij de “Vrienden van Zuiderhout’, die acties ondernemen, om daarmee financiën te verzamelen ten bate van de bewoners. De jaarlijkse rommelmarkt is daarvan een voorbeeld.

En wat nog meer….  Zo is broeder Dirk vele jaren het gezicht van het missiehuis én van Zuiderhout. Altijd met zijn mobieltje op zak. Dus altijd oproepbaar. Zo zullen we hem blijven herinneren.

Ofschoon erg mager, met bijvoeding via havermout, is Dirk de laatste tijd weer aardig op de been. Hij klaagt wel, dat hij nog veel zou willen doen, maar weinig energie over heeft. Maandagavond 25.06 speelt hij, zoals gewoonlijk nog een potje rummikub met zijn maatje Dorus Bruin. Als hij de volgende morgen niet verschijnt bij de viering van 07.30 uur en het daarop volgende ontbijt, gaat men kijken en wordt hij op bed aangetroffen. Hij is dan enkele uren tevoren rustig in zijn slaap overleden. Het bericht van zijn overlijden gaat als een schok door het Missiehuis en Park Zuiderhout. Menigeen die het hoort krijgt er kippenvel van.

In een advertentie  in de Stem van 26 juni wordt uiting gebracht aan de algemene waardering: ‘Met zijn oprechte en hartelijke belangstelling voor iedereen die hij ontmoette, was broeder Dirk een bekende en bescheiden bewoner. We zullen hem missen’.

Ja, broeder Dirk was er eigenlijk altijd. En nu ineens niet meer. Het is wennen. Ongetwijfeld zullen velen naar de afscheidsviering komen (30.06) . Hij had vele vrienden en bekenden. Hij hechtte daar veel waarde aan. Zijn geheugen was daarin formidabel. Hij kende ieder bij naam en wist ieders verhaal. We verliezen in hem een markante figuur. Iemand met veel talenten, die ze niet in de grond heeft begraven, maar volop benut ten bate van de mensen om hem heen. Dank je, Dirk, om wie je was en om wat je deed: een wel-doener.

Teteringen, 30 juni 2018                                                                        Kees Maas

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

call Svd Holland