Het licht is uit

Het licht is uit, de kerk is leeg. Waar zoëven nog de parochianen samen vierden is het donker en stil, doodstil.  Het voelt als de leegte die achterblijft, nu Richard Lobo onze parochie verlaat. Ruim twee jaar werkte hij in ons midden en wij hebben met elkaar heel wat meegemaakt.  Het was zeker geen gemakkelijke tijd, maar ondanks de pijn van het vertrek kijken wij er met plezier op terug.

Jong een oud verbinden, blij en optimistisch, vreugde uitstralen, ook als het moeilijk was. Met hem waren wij op een pelgrimstocht, goede wegen, slechte wegen, samen zijn wij ze gegaan. Sterke en zwakke mensen, mooie mensen en mensen die maar doen. Allerlei slag trok met ons mee. Het gevoel van pelgrim was heel sterk bij Richard. Het was immers na zijn wijding zijn eerste aanstelling in een parochie. “Het was zwaar in het begin. Waar ben ik terecht gekomen. Hier heb ik niet om gevraagd.” heeft hij vooral in het begin weleens gedacht. “Is dat het Koninkrijk waar ik me voor wilde inzetten?”

Maar dat is een weerstand waar hij zich overheen heeft gezet. Aanpakken, doen wat je hand vindt te doen. Dat hoort ook bij een missionaris. Ramen en deuren open gooien voor frisse lucht, dingen doen. Vooral ook aanpakken wat in de regel van de orde past: het uitdragen van het Goddelijk Woord. Gesprekken met jong en oud over geloof en Evangelie, kinderen dopen (of volwassenen), het sacrament der zieken, en regelmatig de Eucharistie vieren met alle gelovigen. Juist op dit punt sprak hij ook zijn opvolger Klemens Hayon aan. “Hier is de sleutel van het tabernakel, het is de sleutel tot het hart van de parochianen! Voor ieder geldt: Open je hart met de sleutel van de liefde, van Christus die wij in het tabernakel onder ons weten.”  ‘’Ik kijk terug in dankbaarheid als ik kijk naar de opbouw van de kerk en de vriendschap die ik hier heb beleefd.”

Avin Kunekkedan, de provinciaal overste voegde er nog een woordje aan toe. “Fijn dat Richard hier in Den Haag welkom was. De roeping van een missionaris is om zich in te zetten voor het Woord van God. Richard is gegroeid in zijn werk. Geduld is nodig. Zijn lichaamstaal is beter dan zijn Nederlands, dat werd duidelijk toen wij over zijn overplaatsing praatten. Maar uiteindelijk gaat hij en wil hij zijn nieuwe opdracht graag aanpakken. Bij al deze uitdagingen worden wij gesteund door de doop met de H Geest. Ik vraag u om steun voor Richard en voor Klemens die zijn werk hier zal overnemen.”

Maar dan klinkt toch ook weer het optimistisch geluid van Richard zelf. “Van borrel en Haags bakje ga ik naar bier en carnaval. Van Haagse ‘G’ naar de Brabantse ‘zachte G’. Hard werken en met plezier nieuwe mensen leren kennen. Ik neem het goede mee Bid voor mij.”

Vicaris Lex van Deelen ging voor in de viering, waarin Richard werd uitgeluid. Hij las ook de brief van de beisschop voor, waarin Klemens Hayon werd benoemd in de parochie van de vier Evangelisten. Een einde en een nieuw begin?

Onze pelgrimstocht is niet ten einde. Tijdens de viering keek ik omhoog. In de lichtkoepel hingen twee lampen. Één was aan, de ander uit. De zon scheen door het venster. Helder licht waar geen lamp tegenop zou kunnen. Toch wel een treffend beeld van deze dag. Klemens komt aan, we weten niets van hem, zijn licht is nog niet zichtbaar. Richard heeft ons hart verblijd, dat licht doet het prima, je zou niet anders verwachten. Maar bovenal verblindend bijna schijnt het Licht van daarboven. Het licht van het Goddelijk Woord dat zij met vuur in ons midden uitdragen.

Het afscheid was hartverwarmend. Héél veel parochianen hebben Richard het beste gewenst en ‘uitgewuifd’. Er waren tranen, er was gelach, vreugde en verdriet. Maar ook optimisme. We staan op een tweesprong. Richard neemt zijn opdracht in Breda op. En wij gaan onze eigen weg, samen met Klemens Hayon. Even acclimatiseren, aan elkaar wennen, de kat uit de boom kijken misschien? Maar dan vol vertrouwen samen vooruit op de ingeslagen weg.

Gerard van Dijk

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

call Svd Holland